Από τον Νεύτωνα στον Πουανκαρέ: Η Μετάβαση από την Τάξη στο Χάος

Στο μνημειώδες έργο του Principia Mathematica (1687), ο Ίσαακ Νεύτωνας ενοποίησε τη γη και τον ουρανό κάτω από τους ίδιους νόμους της φύσης.

Με τον νόμο της παγκόσμιας έλξης και τους τρεις νόμους της κίνησης, εξήγησε:

• την ελλειπτική κίνηση των πλανητών,

• τις τροχιές των κομητών,

• τη μεταβολή των παλιρροιών, και

• την πεπλάτυνση της Γης στους πόλους.

Το έργο του Νεύτωνα σηματοδότησε τη γέννηση της ουράνιας μηχανικής, ενός τομέα που ανέπτυξαν περαιτέρω οι Ζοζέφ-Λουί Λαγκράνζ, Πιερ-Σιμόν Λαπλάς, και αργότερα ο Ανρί Πουανκαρέ.

Ενώ ο Νεύτωνας οραματιζόταν ένα σύμπαν απολύτως προβλέψιμο, ένα τέλειο «κοσμικό ρολόι», ο Πουανκαρέ αποκάλυψε μια εκπληκτική αλήθεια: ακόμη και τα ντετερμινιστικά συστήματα μπορούν να παρουσιάζουν ακανόνιστη και απρόβλεπτη συμπεριφορά.

Αυτή η ανακάλυψη αποτέλεσε τη βάση της Θεωρίας του Χάους, δείχνοντας ότι τάξη και αταξία συνυπάρχουν στην ίδια μαθηματική πραγματικότητα.