Αν ο Θεός δεν υπάρχει, η Επιστήμη Χάνει το Νόημά της

Η επιστήμη, από την εποχή του Γαλιλαίου και του Νεύτωνα έως σήμερα, στηρίζεται σε μια θεμελιώδη παραδοχή: ότι το σύμπαν έχει τάξη, σταθερότητα και νομοτέλεια. Χωρίς αυτές τις έννοιες, δεν θα είχε νόημα να αναζητούμε φυσικούς νόμους, γιατί κάθε πείραμα και κάθε παρατήρηση θα ήταν μεμονωμένα τυχαία γεγονότα χωρίς καμία κανονικότητα.

Η Βασική Υπόθεση της Επιστήμης

Η φυσική, η χημεία, η βιολογία και κάθε κλάδος της επιστήμης στηρίζονται στην ίδια κρυφή πίστη:

• ότι η φύση είναι κατανοήσιμη,

• ότι οι νόμοι της ισχύουν παντού και πάντα,

• και ότι το ανθρώπινο μυαλό μπορεί να τους ανακαλύψει.

Αλλά γιατί να ισχύει κάτι τέτοιο; Γιατί το σύμπαν να μην είναι χαοτικό και ασυνεχές;

Η Ερώτηση πίσω από την Επιστήμη

Αν δεχτούμε ότι ο Θεός δεν υπάρχει, τότε η ύπαρξη παγκόσμιων νόμων φαίνεται παράδοξη. Γιατί να υπακούει η φύση σε μαθηματικές σχέσεις με τέτοια κομψότητα; Γιατί να υπάρχει αυτή η «αρμονία των εξισώσεων» που μας επιτρέπει να προβλέπουμε το μέλλον με βάση το παρελθόν;

Αντίθετα, αν υπάρχει ένας Δημιουργός, τότε η τάξη του σύμπαντος δεν είναι τυχαία. Είναι το αποτύπωμα ενός Νου που έθεσε νόμους, ώστε η δημιουργία να είναι όχι μόνο υπαρκτή αλλά και κατανοήσιμη.

Ο Αϊνστάιν και το «Ακατανόητο»

Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν είχε πει:

«Το πιο ακατανόητο πράγμα για το σύμπαν είναι ότι είναι κατανοήσιμο.»

Η επιστήμη, λοιπόν, μπορεί να περιγράφει πώς λειτουργεί ο κόσμος, αλλά το γιατί αυτός έχει νόημα, τάξη και κανονικότητα παραμένει φιλοσοφικό — και για πολλούς, θεολογικό — ερώτημα.

Συμπέρασμα

Η επιστήμη χωρίς Θεό μοιάζει με βιβλίο γεμάτο νόμους γραμμένους από κανέναν. Για κάποιους, αυτό είναι αρκετό. Για άλλους, είναι αδύνατο να φανταστούν νομοτέλεια χωρίς Νομοθέτη.

Ίσως, τελικά, η μεγαλύτερη πρόκληση για τον άνθρωπο δεν είναι να ανακαλύψει νέες εξισώσεις, αλλά να κατανοήσει γιατί το σύμπαν έχει εξισώσεις εξαρχής.