Το 1585, ο Ιταλός μαθηματικός Τζιοβάνι Μπατίστα Μπενεντέτι επινόησε ένα μουσικό κομμάτι που βασιζόταν σε μια αυστηρά μαθηματική μέθοδο κουρδίσματος.
Η ακριβής εφαρμογή αυτής της θεωρίας είχε ένα απρόσμενο αποτέλεσμα: καθώς το κομμάτι προχωρούσε, ο τόνος ανέβαινε σταδιακά, δημιουργώντας μια ακούσια «ανηφόρα» στον ήχο.
Για να αποφευχθεί αυτό το φαινόμενο, οι μουσικοί αναγκάστηκαν να κάνουν μια προσαρμογή στο κούρδισμα — έναν συμβιβασμό που θυσίαζε την απόλυτη μαθηματική καθαρότητα προς όφελος της πρακτικής εκτέλεσης.
Το περιστατικό αυτό προαναγγέλλει το διαχρονικό δίλημμα ανάμεσα στην θεωρητική τελειότητα και την καλλιτεχνική λειτουργικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου