Όταν η Φυσική Ξεχνά Τι Έχει Ήδη Ενοποιηθεί
Μια Παράξενη Ιδέα στη Διασταύρωση Κβαντικής και Κλασικής Φυσικής
Η εξίσωση Schrödinger–Newton (SN) επιχειρεί να ενώσει την κβαντική μηχανική με τη βαρύτητα.
Πώς; Εισάγοντας έναν όρο “αυτοβαρύτητας” στο κυματικό εξίσωμα του Schrödinger — σαν το κύμα πιθανότητας ενός σωματιδίου να “νιώθει” τη δική του βαρύτητα.
Η ιδέα είναι ελκυστική. Αν όμως το δεις προσεκτικά, θυμίζει προσπάθεια να διορθώσεις κάτι που δεν είναι χαλασμένο:
η κβαντική μηχανική και η γενική σχετικότητα δεν είναι δύο εχθρικές θεωρίες, αλλά δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Η Θεμελιώδης Παρανόηση
Η εξίσωση SN υποθέτει ότι η ύλη (το σωματίδιο) παράγει ένα κλασικό βαρυτικό πεδίο, το οποίο επενεργεί πίσω στο ίδιο το κυματικό πακέτο.
Όμως αυτή η προσέγγιση διαχωρίζει την ύλη από το πεδίο, εκεί όπου η φυσική του 20ού αιώνα απέδειξε ότι δεν υπάρχει διαχωρισμός.
Η ενέργεια και η μάζα είναι η ίδια ουσία σε διαφορετική μορφή:
Αν η ταχύτητα του φωτός συνδέει τη δομή του χώρου και του χρόνου, τότε η βαρύτητα και η κβαντική μηχανική είναι ήδη ενωμένες μέσω της πυκνότητας της ενέργειας.
Το Πείραμα των “Έξι Τάξεων Μεγέθους”
Σήμερα, ορισμένοι φυσικοί προσπαθούν να “μετρήσουν” την επίδραση του όρου SN, χρησιμοποιώντας αιωρούμενους ταλαντωτές, μαγνητικά πεδία και υπερ-ακριβείς αισθητήρες.
Επειδή το φαινόμενο είναι εξαιρετικά μικρό, αποφάσισαν να το “ενισχύσουν” κατά έξι τάξεις μεγέθους.
Μόνο που υπάρχει ένα πρόβλημα: αν προσπαθείς να ενισχύσεις ένα μη υπαρκτό φαινόμενο, το μόνο που πετυχαίνεις είναι να φτιάξεις έναν υπερ-ακριβή ανιχνευτή… κενού.
Όπως έγραψε κάποτε ένας φυσικός:
«Αν πρέπει να ενισχύσεις κάτι κατά ένα εκατομμύριο φορές για να το δεις, ίσως απλώς να μην υπάρχει.»
Η Κομψότητα του Λάθους
Οι εξισώσεις που παράγονται στα σχετικά papers είναι πανέμορφες — συμμετρικές, εκλεπτυσμένες, γεμάτες φυσικό βάθος.
Αλλά, όπως συμβαίνει συχνά στη θεωρητική φυσική, η κομψότητα δεν εγγυάται την αλήθεια.
Όταν ένα μοντέλο προβλέπει υπερφωτεινή επικοινωνία (superluminal signaling), κάτι είναι θεμελιωδώς λανθασμένο.
Η φύση δεν “παραβιάζει” το όριο του φωτός.
Το όριο αυτό είναι η ίδια η γεωμετρία του σύμπαντος.
Η Ενότητα της Φύσης
Ίσως η αναζήτηση μιας “Θεωρίας των Πάντων” να είναι, τελικά, μια παρανόηση της ίδιας της ενότητας της φύσης.
Η βαρύτητα, το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο και η κβαντική πυκνότητα δεν είναι ανταγωνιστικά φαινόμενα — είναι διαφορετικές γλώσσες περιγραφής της ίδιας πραγματικότητας.
Όπως οι κύκλοι, οι παραβολές και οι ευθείες είναι ειδικές περιπτώσεις των κωνικών τομών,
έτσι και οι νόμοι της φυσικής είναι ειδικές όψεις ενός βαθύτερου γεωμετρικού νόμου.
Όταν η Φυσική Ξεχνά τη Φιλοσοφία της
Η εξίσωση Schrödinger–Newton ίσως είναι περισσότερο φιλοσοφικό λάθος παρά μαθηματικό.
Ένα σύμπτωμα της επιθυμίας να “ελέγξουμε” τη φύση αντί να την κατανοήσουμε.
Να προσθέσουμε όρους, αντί να αφαιρέσουμε παρανοήσεις.
Η αληθινή πρόοδος δεν έρχεται από το να ενισχύουμε ανύπαρκτα φαινόμενα,
αλλά από το να αναγνωρίζουμε πότε δύο θεωρίες μιλούν για το ίδιο πράγμα με διαφορετικά λόγια.
Συμπέρασμα
Η εξίσωση Schrödinger–Newton δεν είναι αποτυχία της φυσικής, αλλά υπενθύμιση.
Ότι η επιστήμη πρέπει να παραμένει ενωμένη με τη φιλοσοφία.
Γιατί χωρίς φιλοσοφία, η φυσική μετατρέπεται σε άσκηση μαθηματικής τελειότητας χωρίς νόημα.
Όπως είπε ο Dirac:
«Μια όμορφη εξίσωση πρέπει να έχει και νόημα — αλλιώς είναι απλώς τέχνη χωρίς φυσική.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου