Στην πρώτη ματιά, κάθε μικρή κουκκίδα είναι ένα άστρο — ένας ήλιος, ίσως με πλανήτες γύρω του, με ουρανούς που κανείς δεν έχει δει.
Αν πλησιάσουμε, κάθε κουκκίδα μετατρέπεται σε γαλαξία, ένα σύμπλεγμα εκατομμυρίων άστρων που ταξιδεύουν μέσα στο σκοτάδι του διαστήματος.
Και πιο πέρα, κάθε «φυσαλίδα» είναι ένα ολόκληρο σύμπαν.
Η ιδέα των πολλαπλών συμπάντων
Αυτό το όραμα δεν είναι απλώς ποίηση της αστρονομίας· είναι υπόθεση που συζητούν σοβαρά οι κοσμολόγοι.
Σύμφωνα με ορισμένες θεωρίες της φυσικής, όπως η πληθωριστική κοσμολογία και οι θεωρίες των χορδών, το δικό μας σύμπαν ίσως να μην είναι μοναδικό.
Μπορεί να είναι μία “φυσαλίδα” ανάμεσα σε άπειρες άλλες — η καθεμία με διαφορετικούς φυσικούς νόμους, διαφορετικές διαστάσεις, ίσως και διαφορετική έννοια του χρόνου.
Αυτό το σενάριο ονομάζεται πολυσύμπαν (multiverse).
Αν είναι αληθινό, τότε κάθε άτομο, κάθε σκέψη, κάθε πιθανότητα υπάρχει κάπου μέσα σε ένα άλλο «παράλληλο» κοσμικό τοπίο.
Το μαθηματικό άπειρο στη φυσική
Η εικόνα του άπειρου κόσμου θυμίζει τη μαθηματική έννοια του άπειρου του Cantor: δεν υπάρχει ένα άπειρο, αλλά άπειρα διαφορετικών μεγεθών.
Κάθε επίπεδο — άστρο, γαλαξία, σύμπαν — είναι ένα νέο «μέγεθος απείρου», ένα νέο σύνολο που ξεπερνά το προηγούμενο.
Η φύση μοιάζει να είναι μια μαθηματική δομή χωρίς τέλος, όπου το μικρό περιέχει το μεγάλο και το μεγάλο γεννά το ακόμη μεγαλύτερο.
Η θέση μας μέσα στο Όλον
Μπροστά σε αυτή την απεραντοσύνη, ο άνθρωπος φαίνεται μικροσκοπικός.
Κι όμως, μέσα σε αυτό το μικρό σημείο του Σύμπαντος, η συνείδηση κοιτάζει και αναρωτιέται για το Όλον.
Ίσως εκεί βρίσκεται το πιο συγκλονιστικό θαύμα:
ότι το Σύμπαν όχι μόνο υπάρχει, αλλά γνωρίζει πως υπάρχει, μέσα από εμάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου