Εμείς οι άνθρωποι κοιτάμε συνήθως το αποτέλεσμα:
«Έκανε αυτό, άρα του αναλογεί αυτό».
Μια πράξη, μια συνέπεια∙ μια εξίσωση που βγαίνει γρήγορα και χωρίς πολύ βάθος.
Ο Θεός όμως βλέπει αλλιώς. Βλέπει την πρόθεση, τον μόχθο, τον πόνο, τη διαδρομή, και όχι μόνο την τελική πράξη. Κι έτσι μπορεί ένα μικρό, φαινομενικά ασήμαντο καλό να μετρήσει ασύγκριτα περισσότερο απέναντι σε ένα μεγάλο σφάλμα. Μπορεί ένα δάκρυ που βγήκε από καρδιά συντετριμμένη να ζυγίζει πιο πολύ από χιλιάδες «σωστές» κινήσεις που έγιναν χωρίς αγάπη.
Αυτό εννοούσε ο Όσιος Παΐσιος όταν έλεγε ότι στη θεία δικαιοσύνη το 1+1 μπορεί να κάνει “δύο εκατομμύρια”. Δεν μιλούσε για αριθμούς, αλλά για το πώς ο Θεός βλέπει τον άνθρωπο: όχι με μέτρο μαθηματικό, αλλά με μέτρο καρδιάς.
Ένα μικρό βήμα μετάνοιας, όταν γίνεται μέσα από δυσκολία, μπορεί να αξίζει όσο ένας τεράστιος αγώνας κάποιου άλλου που είχε ευκολίες. Ένα «Κύριε, βοήθησέ με» που βγήκε από άνθρωπο βουτηγμένο στον πόνο, μπορεί να έχει αξία που δεν χωράει σε καμία δική μας λογική.
Αυτό είναι το «παράδοξο» των μαθηματικών του Θεού:
Δεν προσθέτει πράξεις, προσθέτει αγάπη.
Δεν αφαιρεί λάθη, θεραπεύει πληγές.
Δεν λογαριάζει όπως λογαριάζουμε εμείς.
Γι’ αυτό και η θεία δικαιοσύνη δεν φοβίζει, αλλά δίνει ελπίδα. Γιατί πίσω της δεν κρύβεται μια αυστηρή εξίσωση που πρέπει να ισορροπήσει, αλλά μια άπειρη, προσωπική φιλανθρωπία. Μια δικαιοσύνη που δεν καταδικάζει, αλλά σηκώνει τον άνθρωπο και τον οδηγεί στο φως.
Όταν το σκεφτεί κανείς έτσι, καταλαβαίνει γιατί οι Πατέρες επιμένουν τόσο πολύ στη μετάνοια: γιατί μπορεί, πραγματικά, να αλλάξει τα πάντα. Ακόμα και εκεί όπου εμείς βλέπουμε «μηδέν», ο Θεός μπορεί να δει «δύο εκατομμύρια».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου