Στις αρχές του 20ού αιώνα, ο νεαρός Άλμπερτ Αϊνστάιν αναζητούσε απεγνωσμένα μια θέση εργασίας. Μετά την αποφοίτησή του από το Πολυτεχνείο της Ζυρίχης το 1900, βρέθηκε χωρίς προοπτική και χωρίς σταθερό εισόδημα. Έστελνε επιστολές σε διάσημους επιστήμονες, ζητώντας μια ευκαιρία ως βοηθός ή ερευνητής.
.jpg)
Ανάμεσα στους αποδέκτες των επιστολών του ήταν και ο Βίλχελμ Όστβαλντ, ένας από τους κορυφαίους χημικούς της εποχής και μελλοντικός Νόμπελιστας Χημείας (1909). Ο Αϊνστάιν του έγραψε με σεβασμό, ζητώντας του απλώς να του επιτρέψει να εργαστεί κοντά του.
Ο Όστβαλντ, όμως, δεν απάντησε ποτέ.
Η συγκινητική παρέμβαση του πατέρα
Όταν ο Άλμπερτ συνέχισε να λαμβάνει σιωπή από όλους, ο πατέρας του, Χέρμαν Αϊνστάιν, πήρε την πρωτοβουλία να γράψει ο ίδιος στον Όστβαλντ.
«Παρακαλώ συγχωρήστε έναν πατέρα που απευθύνεται σε εσάς με όλο το θάρρος, αξιότιμε κύριε Καθηγητά, μόνο για το καλό του γιου του.
Ο γιος μου, Άλμπερτ Αϊνστάιν, είναι απόφοιτος του Πολυτεχνείου της Ζυρίχης και έχει αφιερωθεί με πάθος στη Φυσική.
Δυστυχώς, δεν έχει κατορθώσει ακόμη να βρει κάποια θέση και αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες.
Θα σας ήμουν βαθιά υπόχρεος αν μπορούσατε να του δώσετε μια ευκαιρία να αποδείξει την αξία του.»
Η επιστολή αυτή δεν έλαβε ποτέ απάντηση.
Και το πιο συγκινητικό είναι ότι ο Άλμπερτ δεν έμαθε ποτέ πως ο πατέρας του είχε γράψει αυτό το γράμμα. Το γεγονός αποκαλύφθηκε πολλά χρόνια αργότερα, μέσα από τα προσωπικά αρχεία του Όστβαλντ.
Η ειρωνεία της ιστορίας
Μερικά χρόνια αργότερα, το 1905, ο Αϊνστάιν δημοσίευσε τις επαναστατικές του εργασίες για τη σχετικότητα, το φωτοηλεκτρικό φαινόμενο και τη στατιστική φυσική — τις ίδιες εργασίες που θα άλλαζαν για πάντα την επιστήμη.
Ο Όστβαλντ, που κάποτε είχε αγνοήσει τις εκκλήσεις του, αναγνώρισε τη μεγαλοφυΐα του και έγινε ένας από τους πρώτους υποστηρικτές του.
Το 1910, ο Όστβαλντ πρότεινε τον Αϊνστάιν για το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής — και επανέλαβε την πρόταση δύο ακόμη φορές (το 1913 και το 1914).
Η επιτροπή, ωστόσο, δίσταζε: θεωρούσε τις θεωρίες του Αϊνστάιν «πολύ θεωρητικές» και χωρίς επαρκή πειραματική επιβεβαίωση.
Μόνο το 1921 ο Αϊνστάιν τιμήθηκε τελικά με το Νόμπελ, όχι για τη σχετικότητα, αλλά για την εξήγηση του φωτοηλεκτρικού φαινομένου — το ίδιο έργο που είχε προτείνει ο Όστβαλντ.
Ένα μάθημα ζωής
Η ιστορία αυτή συνοψίζει την ουσία της ανθρώπινης πορείας προς την αναγνώριση:
ο δρόμος της μεγαλοφυΐας δεν είναι στρωμένος με επιτυχίες, αλλά με αδιαφορία, αμφισβήτηση και επιμονή.
Ο άνθρωπος που κάποτε αγνόησε τον άγνωστο νεαρό φυσικό, έγινε αργότερα ο πρώτος που είδε τη λάμψη του.
Και ο πατέρας που έγραψε με δάκρυα για τον γιο του, δεν έζησε ποτέ για να δει τον Άλμπερτ να γίνεται το πιο διάσημο όνομα στην ιστορία της επιστήμης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου